دلمان خوش است که مینویسیم ...
و دیگــران می خـواننــد ...
و عــده ای می گـوینــد ؛
آه چـه زیبــا و بعضــی اشـک می ریــزند ...
و بعضــی مـی خنــدنـد ...
دلمــان خـوش اســت ... !
به لــذت هــای کــوتـاه ...
به دروغ هــایی که از راســت ...
بـودن قشنــگ تـرند ...
به اینکــه کســی برایمــان دل بســوزاند ...
یـا کســی عاشقمــان شــود ...
با شــاخه گلی دل می بنــدیـم ...
دلمــان خـوش می شــود ...
به بـرآوردن خـواهشــی و چشــیدن لـذتـی ...
و وقــتی چیـــزی مـطابـق مــیل مــا نبــود ...
چقـــدر راحـت لگـــد می زنیـــم ...
و چــه ســــاده می شـکــنیم ...

 همــــه چیـــز را ...

وقتی کسی رو به خودمان وابسته کردیم :

دربرابرش مسئولیم

دربرابراشکهایش

شکستن غرورش

لحظه های شکستنش درتنهایی

ولحظه های بی قراریش

واگریادمان برود؟؟؟؟درجایی دیگر سرنوشت یادمان خواهد آورد.....

شاید کسی بتونه جسم من رو تسخیر کنه اما هرگز نمی تونه

عشق تو رو ازم بگیره حتی اگه بخواد می تونه برای من

تعیین تکلیف کنه اما کسی نمی تونه جای خدا تصمیم بگیره

برای کسی که همه چیزش رو از راز و نیاز با خدایی داره

که تنهاش نمی گذاره دوست داشتن چیزی نیست که بتوان ان را از قلب کسی بیرون کشید ...

تهوع اور است این حال که محکومانه می خندیم...

به جای زندگی کردن به رویش چشم می بندیم...

کجای بخت ما لنگید که تا امروز لنگانیم...

شبیه بار کج هستیم که از مقصد گریزانیم...

همیشه نقش ما بوده سیاهی لشگر دشمن...

به روی اب میخوابند تمام ماهیان اینجا...

چه تاوان بزرگی داشت همان یک سیب راچیدن...

گناه از حضرت ادم مجازاتش برای من...

گذشته ان زمان دیگر که روی دار ظالم بود...

که بین مردم دنیا عدالت شرط حاکم بود...

برای نسل مظلومان همیشه این امید باقیست...

میان تلخی دنیا خدابی وقفه یک حامیست...